Wstał tedy król, i siadł w bramie; i opowiedziano to wszystkiemu ludowi, mówiąc: Oto król siedzi w bramie. I przyszedł wszystek lud przed oblicze królewskie; ale Izraelczycy uciekli byli, każdy do namiotu swego.

(Psalm Dawidowy, gdy uciekał przed Absalomem, synem swoim.)

Nie będzie też nic brał książę z dziedzictwa ludu, gwałtem ich wyrzucając z osiadłości ich; ale z osiadłości swojej da dziedzictwo synom swoim, żeby nie był rozproszony lud mój, nikt z osiadłości swojej.

 A od czasu Jana Zanurzyciela aż dotąd królestwo niebios doznaje przemocy i ludzie gwałtowni przechwytują je.

A ty, Kafarnaum, czy aż do nieba masz być wyniesione? Aż do Otchłani zejdziesz! 

Przetoż wpadli ci trzej mocarze do obozu Filistyóskiego, i naczerpali wody z studni Betlehemskiej, która była u bramy; którą nieśli, i przynieśli do Dawida. Ale jej on nie chciał pić, lecz ją wylał przed Panem.

I rzekł: Nie daj mi tego Panie, abym to miał uczynić. Izali to nie krew mężów, którzy szli z niebezpieczeóstwem dusz swoich? I nie chciał jej pić. Toć uczynili oni trzej mocarze.

Albowiem nie pragniesz ofiar, choćbym ci je dał, ani całopalenia przyjmiesz.

Posłuchaj mię z pilnością, a wysłuchaj mię; boć się uskarżam w modlitwie swej, i trwożę sobą:

Serce moje boleje we mnie, a strachy śmierci przypadły na mię.

I rzekłem: Obym miał skrzydła jako gołębica, zaleciałbym, a odpocząłbym.

Pospieszyłbym, abym uszedł przed wiatrem gwałtownym, i przed wichrem.

We dnie i w nocy otaczają ich po murach jego, a złość i przewrotność jest w pośrodku jego.

Jeźliże cię zapomnę, o Jeruzalemie! niech zapomni sama siebie prawica moja.

Niech przylgnie język mój do podniebienia mego, jeźlibym na cię nie pomniał, jeźlibym nie przełożył Jeruzalemu nad najwiekszę wesele moje.