(Psalm Dawidowy, gdy był na puszczy Judzkiej.)

O jako są miłe przybytki twoje, Panie zastępów!

Tęskni dusza moja po zbawieniu twojem, oczekuję na słowo twoje.

Ustały oczy moje, czekając wyroku twego, gdy mówię: Kiedyż mię pocieszysz?

Oto, choćby mię i zabił, przecię w nim będę ufał; wszakże dróg moich przed obliczem jego będę bronił.

 We wszystkim uciskani, ale nie zgnieceni; zmieszani [niepewni], ale nie zagubieni; 

 Zawsze śmierć Pana Jeszu w ciele nosimy, aby i życie Jeszu w ciele naszym było uwidocznione. 

 Dlatego nie słabniemy, ale choć też nasz człowiek (na) zewnątrz niszczeje, to [ale] (ten) wewnątrz nas odnawia (się) dniem za [i] dniem. 

 Nie wypatrujemy sobie widzialnego, ale niewidzialne. Ponieważ widzialne jest tymczasowe, a niewidzialne jest eonowe [wieczne]. 

 Mnie bowiem żyć (to) Pomazaniec, a umrzeć (to) zysk. 

Albowiem ja już bywam ofiarowany, a czas rozwiązania mego nadchodzi.

 Odłożono mi sprawiedliwości wieniec, którą odda mi Pan w tym dniu sprawiedliwy sędzia. Nie tylko zaś mi, ale i wszystkim miłującym objawienie Jego.

Wiedząc, iż prędkie jest złożenie przybytku mojego, jako mi i Pan nasz, Jeszu Chrystus objawił.

Rozmiłuję się ciebie, Panie, mocy moja!

Oczekujże Pana, zmacniaj się, a on utwierdzi serce twoje; przetoż oczekuj Pana.

W dniu, w którym cię wzywałem, wysłuchałeś mnie i posiliłeś mocą duszę moją.

Który dodaje spracowanemu siły, a tego, który nie ma żadnej siły, moc rozmnaża.

 Wypatrujący JHWH [Pana], odnawiają siły; wzbijają (się) skrzydłami jak orły, wystartują a nie zmęczą (się), przejdą (przez życie) bez osłabienia. 

 A powiedział mi: Wystarczy ci łaski mojej, albowiem moc {moja} w słabości (się) dokonuje. Z największą chęcią więc raczej chlubić (się będę) w słabościach [chorobach] moich, aby zamieszkała we mnie moc Pomazańca. 

 Dlatego mam upodobanie w słabościach [chorobach], w zniewagach, w przymusie, w prześladowaniach, w uciskach dla Pomazańca. Ponieważ gdy jestem słaby, wówczas jestem mocny. 

Pan jest cząstką dziedzictwa mego, i kielicha mego, ty zatrzymujesz los mój.

Sznury mi przypadły na miejscach wesołych, a dziedzictwo wdzięczne przyszło na mię.

Rzekłem: Panie! to jest cząstka moja, przestrzegać słów twoich.

Oglądamli się na prawą stronę, a przypatruję się, niemasz ktoby mię znał; zginęła ucieczka moja, niemasz ktoby się ujął o duszę moję.

Pan jest działem moim, mówi dusza moja, dlatego mam w nim nadzieję.

 I usłyszałem głos wielki z tronu {nieba} mówiący: "Oto mieszkanie [namiot, przybytek] Boga z ludźmi i zamieszka [rozbije namiot] z nimi, a oni ludami Jego będą, a On Bóg z nimi będzie, {Bóg ich}.

 I zetrze {Bóg} wszelka łzę z oczu ich i śmierci nie będzie już ani boleści [żałoby, smutku], ani krzyku [wrzasku, płaczu], ani cierpienia nie będzie już, ponieważ pierwsze odeszły.

 Zwyciężający odziedziczy [dostanie udział] {to} {wszystko} i będę mu Bogiem, a on będzie mi synem.