Tedy wstał Ijob, i rozdarł płaszcz swój, i ogolił głowę swą, a upadłszy na ziemię, uczynił Panu pokłon,

I rzekł: Nagim wyszedł z żywota matki mojej, i nagim się zaś tamże wrócę; Pan dał, Pan też wziął, niech będzie imię Paóskie błogosławione.

Wszedłszy tedy szatan od oblicza Paóskiego, zaraził Ijoba wrzodem złym od stopy nogi jego aż do wierzchu głowy jego;

I rzekła mu żona jego: A jeszczeż trwasz w uprzejmosci twojej? Złorzecz Bogu, a umrzyj.

Który uzdrawia skruszonych na sercu, a zawiązuje boleści ich.

A nie tylko to, ale się też chlubimy z ucisków, wiedząc, iż ucisk cierpliwość sprawuje,

A nadzieja nie hańbi, przeto iż miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Tchnienie Święte, które nam jest dane.

 Kto nas oddali od miłości Pomazańca? Ucisk, gnębienie lub prześladowanie. albo głód, lub nagość, albo niebezpieczeństwo, lub miecz?

 Ale w tym wszystkim zwyciężamy przez tego, miłującego nas.

Albowiem toć jest chluba nasza, świadectwo sumienia naszego, żeśmy w prostocie i w szczerości Bożej, nie w cielesnej mądrości, ale w łasce Bożej na świecie obcowali, a najwięcej między wami.

 A powiedział mi: Wystarczy ci łaski mojej, albowiem moc {moja} w słabości (się) dokonuje. Z największą chęcią więc raczej chlubić (się będę) w słabościach [chorobach] moich, aby zamieszkała we mnie moc Pomazańca. 

 Dlatego mam upodobanie w słabościach [chorobach], w zniewagach, w przymusie, w prześladowaniach, w uciskach dla Pomazańca. Ponieważ gdy jestem słaby, wówczas jestem mocny. 

 Wszelka [każda, cała] radość [wesołość, zadowolenie] prowadźcie [przewódźcie] bracia [krewni, bliscy] mnie [ja, moi, mi] kiedy [gdy, o ile] próby [sprawdziany, pokusy] was osaczają [natrafiacie, wpadacie] różne,

 Nim się cieszycie, chociaż teraz trochę, gdy trzeba, gdy zostaliście zasmuceni różnorodnymi próbami, 

Serce wesołe oczerstwia jako lekarstwo; ale duch sfrasowany wysusza kości.

Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.

Tedy mię straszysz przez sny, i przez widzenia trwożysz mną.

A przetoż obrała sobie powieszenie dusz moja, a śmierć raczej, niż zostać w kościach.

Jeźlim bezbożny, biada mi! a choćbym też był sprawiedliwym, nie podniosę głowy mojej, będąc nasycony pohaóbieniem, i widząc utrapienie moje,

Odnawiasz świadków twoich przeciwko mnie, a rozmnażasz rozgniewanie twoje na mię; wojska jedne po drugich są przeciwko mnie.

I wołałem do ciebie, Panie! a Panum się modlił, mówiąc:

Co za pożytek ze krwi mojej, gdybym zstąpił do dołu? Izali cię proch chwalić będzie? Iazali opowie prawdę twoję?

Gdym milczał, schnęły kości moje w narzekaniu mojem na każdy dzieó.

Ponieważ we dnie i w nocy ociężała nademną ręka twoja, obróciła się wilgotność moja w suszę letnią. Sela.

Panie! w popędliwości twojej nie nacieraj na mię, a w gniewie twoim nie karz mię.

Niemasz nic całego w ciele mojem dla rozgniewania twego; niemasz odpoczynku kościom moim dla grzechu mojego.

Rzekę Bogu, skale mojej: Przeczżeś mię zapomniał? I czemu smutno chodzę dla uciśnienia od nieprzyjaciela?

Jest jako rana w kościach moich, gdy mi urągają nieprzyjaciele moi, mówiąc do mnie na każdy dzieó: Kędy jest Bóg twój?

Posłuchaj mię z pilnością, a wysłuchaj mię; boć się uskarżam w modlitwie swej, i trwożę sobą:

Serce moje boleje we mnie, a strachy śmierci przypadły na mię.

Głos mój podnoszę do Boga, kiedy wołam; głos mój podnoszę do Boga, aby mię wysłuchał.

W dzieó utrapienia mego szukałem Pana: wyciągałem w nocy ręce moje bez przestania, a nie dała się ucieszyć dusza moja.

Lecz ja, Panie! do ciebie wołam, a z poranku uprzedza cię modlitwa moja.

Jamci utrapiony, i prawie już umierający od gwałtu; ponoszę strachy twoje, i trwożę sobą.

Bomci ja jest ubogi i nędzny, a serce moje zranione jest w wnętrznościach moich.

Wziął ze sobą Piotra, Jakowa i Jana i począł drżeć, i odczuwać trwogę.

I rzekł do nich: «Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie!»

 Tak że przeciwnie, (powinniście) raczej przebaczyć i zachęcić, aby czasem takiego nie pochłonął nadmiar smutku.