Nauczże nas obliczać dni naszych, abyśmy przywiedli serce do mądrości.

Błogosławiony jest mąż, którego ty ćwiczysz, Panie! a zakonu twego uczysz go.

Jest mi to ku dobremu, żem był utrapiony, abym się nauczył ustaw twoich.

Pamiętaj tedy na stworzyciela swego we dni młodości twojej, pierwej niżeli nastaną złe dni, i nadejdą lata, o których rzeczesz: Nie podobają mi się.

 Weźcie jarzmo moje na siebie [was] i uczcie (się) ode Mnie, bo [że] łagodny jestem i pokorny [uniżony] sercem, a znajdziecie odpoczynek [ukojenie] dla dusz waszych. 

Albowiem jarzmo moje jest delikatne, a moje obciążenie lekkie».

 A całkowicie zapomnieliście o zachęcie, która odnosi się do was jako synów: Synu mój, nie lekceważ karcenia Pana ani się nie zniechęcaj, gdy jesteś przez Niego napominany. 

 Jeśli znosicie karcenie, Bóg się wam przedstawia jak synom. Jaki (to) bowiem syn, którego ojciec nie koryguje? 

 Ponadto, jeśli nasi ziemscy ojcowie pouczali nas, a (my ich) szanowaliśmy, to czy nie tym bardziej poddamy się Ojcu tchnień [duchów] — a będziemy żyć?

 Wprawdzie żadne (surowe) pouczenie w chwili, gdy (nas) dosięga, nie sprawia (nam) radości, lecz łączy się z bólem, później jednak tym, którzy dzięki niemu są wyćwiczeni, przynosi (pełen) pokoju owoc sprawiedliwości.