Czemu wzdycha bydło? Błąkają się stada wołów, że nie mają pastwisk, nawet i trzody owiec wyginęły.

Także i zwierzęta polne ryczą do ciebie, przeto, że wyschły strumienie wód, a ogieó pożarł pastwiska na puszczy.

Panie! miłosierdzie twoje niebios sięga, prawda twoja aż pod obłoki,

A napój dawały wszystkiemu zwierzowi polnemu; a z nich gaszą leśne osły pragnienie swoje.

Który pokrapiasz góry z pałaców swoich, aby się z owoców spraw twoich nasycała ziemia.

Wszystko to na cię oczekuje, abyś im dał pokarm czasu swego.

Lecz gdy ukrywasz oblicze twoje, trwożą sobą; gdy odbierasz ducha ich, giną, i w proch się swój obracają.

Oczy wszystkich w tobie nadzieję mają, a ty im dajesz pokarm ich czasu swojego.

Otwierasz rękę twoję, a nasycasz wszystko, co żyje, według upodobania twego.

Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuje: który czyni, że rośnie trawa po górach;

Który daje bydłu pokarm ich, i kruczętom młodym, które wołają do niego.

Da Bóg i deszcz na siewy twoje, któremibyś posiał ziemię, a chleb z urodzaju ziemi będzie syty i obfity; dnia onego paść się będą i bydła twoje na pastwisku szerokiem.

Woły także i osły sprawujące ziemię, pastwę czystą jeść będą, która opałką i łopatą wywiana bywa.

Do ciebie wołam, o Panie! bo ogieó pożarł pastwiska na puszczy a płomieó popalił wszystkie drzewa polne;

Koronujesz rok dobrocią twą, a ścieżki twoje skrapiasz tłustością.

Gdyż pocieszy Pan Syon, pocieszy wszystkie pustynie jego, a uczyni puszczę jego bardzo rozkoszną, a pustynię jego jako ogród Paóski, radość i wesele znajdzie się w nim, dziękczynienie, i głos śpiewania.

A jeźli jest biała głowa szacunek twój będzie trzydzieści syklów,

A jeźli od piątego roku aż do dwudziestego roku, tedy będzie szacunek twój za mężczyznę dwadzieścia syklów a za białą głowę dziesięć syklów.

Będą cię wysławiać narody, o Boże! Będą cię wysławiać wszyscy ludzie.

Pustynie obraca w jeziora, a ziemię suchą w strumienie wód.

Którzy posiewają pole, a sadzą winnice, i zgromadzają sobie pożytek z urodzaju.

Nadto dam im, i okolicy pagórka mego, błogasławieóstwo, i spuszczać będę deszcz czasu swego; deszcze to błogosłwieóstwa będą;

I wypuści drzewo polne owoc swój, a ziemia wyda urodzaj swój, i będą na ziemi swojej bezpieczni, a dowiedzą się, żem Ja Pan, gdy połamię zawory jarzma ich, a wyrwię je z ręki tych, którzy je zniewalają.

A wy, góry Izraelskie! wypuście gałązki swe, i owoc swój przynieście ludowi memu Izraelskiemu, gdy się przybliżą a przyjdą.

Rozmnożę też owoc drzew, i urodzaje polne, abyście więcej nie nosili haóby głodu między narodami.

I rzeką: Ziemia ta spustoszała stała się jako ogród Eden; także miasta puste i opuszczone i rozwalone, obronne są i osadzone.

I nawrócę zaś z więzienia lud mój Izraelski, i pobudują miasta spustoszone, a mieszkać w nich będą; sądzić też będą winnice, i wino z nich pić będą; sadów też naszczepią, i owoc ich jeść będą.

A tak ich wszczepię w ziemi ich, że nie będą więcej wykorzenieni z ziemi swojej, którąm im dał, mówi Pan, Bóg twój.

Od tego czasu, gdy kto przyszedł do gromady zboża, od dwudziestu korcy znalazł dziesięć; gdy przyszedł do prasy, aby naczerpał pięćdziesiąt wiader wina, znalazł tylko dwadzieścia;

Ale siewy macie spokojne; winna macica wydaje owoc swój, i ziemia wydaje urodzaj swój, niebiosa także wydawają rosę twoję, a to wszystko daję w osiadłość ostatkom ludu tego.

Znieście wszystkę dziesięcinę do szpichleża, aby była żywność w domu moim, a doświadczcie mię teraz w tem, mówi Pan zastępów; jeźli wam nie otworzę okien niebieskich, a nie wyleję na was błogosławieóstwa, tak że go nie będziecie mieli gdzie podziać;

I będą was błogosławić wszyscy narodowie; bo wy będziecie ziemią rozkoszną, mówi Pan zastępów.

Gdy będziesz sprawował ziemię, nie wyda więcej mocy swej tobie; tułaczem, i biegunem będziesz na ziemi.

A tak, ani ten, co sadzi, jest kimś, ani ten, co podlewa, ale Bóg, który wzrost daje.