I rzekł Adam: Toć teraz jest kość z kości moich, i ciało z ciała mego; dla tegoż będzie nazwana mężatką, bo ona z męża wzięta jest.

 Dlatego to człowiek opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą niewiastą tak ściśle, że stają się jednym ciałem.

Pij wodę ze zdroju twego, a wody płynące ze źródła twego!

Miej je sam dla siebie, a nie obcy z tobą.

Niechżeć będzie jako łani wdzięczna, i sarna rozkodzna; niech cię nasycają piersi jej na każdy czas, w miłości jej kochaj się ustawicznie.

Wszakże mówicie: Dlaczegoż to? Dla tego, że Pan jest świadkiem między tobą i między żoną młodości twojej, przeciw którejś ty wystąpił, gdyż ona jest towarzyszką twoją, i żoną przymierza twego.

Bo on ma w nienawiści opuszczenie żony, mówi Pan, Bóg Izraelski, przto że taki okrywa okrucieóstwo płaszczem jego, mówi Pan zastępów; a tak strzeżcie ducha waszego, a nie obchodźcie się zdradliwie.

 A przystąpili (do) Niego faryzeusze, doświadczając Go, i mówiąc: Czy wolno człowiekowi oddalić niewiastę swoją dla każdego powodu? 

 I powiedział: Dlatego opuści człowiek ojca i matkę i złączy (się) z niewiastą swoją, i będą dwoje w ciele jednym. 

 Odparli Mu: Czemu więc Mojżesz polecił dać (jej) dokument [zwój] rozwodowy i odprawić ją? 

Mówię wam, że ktokolwiek odprawia niewiastę swoją, jeśli nie z powodu niemoralności [rozpusta, wyuzdanie, oddanie się], a łączy się [poślubia] inną, zdradza [cudzołoży], {a oddaloną poślubiwszy, cudzołoży}. 

Mąż niech oddaje powinność żonie, podobnie też żona mężowi. 

Mężowie! Miłujcie żony wasze, a nie bądźcie surowymi przeciwko nim.

 Mężowie! Miłujcie żony [niewiasty], jak i Pomazaniec umiłował zgromadzenie i wydał (samego) siebie za nie,

 Aby ustanowić je sobie chwalebnym zgromadzeniem, nie mającym zmazy albo zmarszczki, albo czego takiego, ale żeby było święte i bez nagany. 

 I owszem daleko bardziej członki, które się wydają być słabsze w ciele, są nieodzowne.

 Te zaś wytworne (członki) nasze (takiej) potrzeby nie mają. Bóg połączył ciało, słabszym (członkom) nadając większą wartość. 

A żeby umiał każdy z was naczyniem swojem władać w świętobliwości i w uczciwości,

Narody są współdziedziczącymi i jednym ciałem, i wspólnikami obietnicy w Pomazańcu Jeszu przez dobrą nowinę, 

Abyśmy usprawiedliwieni będąc łaską jego, stali się dziedzicami według nadziei żywota wiecznego.

 Czy nie są (oni) wszyscy służącymi Tchnieniami [duchami], do usługiwania posłanymi względem tych, którzy zamierzają odziedziczyć zbawienie?

Przetoż teraz, weźmijcie sobie siedm cielców, i siedm baranów, a idźcie do sługi mego Ijoba, i ofiarujcie całopalenie za się; a Ijob, sługa mój, niech się modli za wami; bo oblicze jego przyjmę, abym nie uczynił z wami według głupstwa waszego; boście nie mówili tak przystojnie o mnie, jako Ijob, sługa mój.

Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie

zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pogódź się z bratem swoim! Potem przyjdź i dar swój ofiaruj! 

Dalej, amen, powiadam wam: Jeśli dwaj z was na ziemi zgodnie o coś prosić będą, to wszystkiego użyczy im mój Ojciec, który jest w niebie. 

 Tak też i Tchnienie wspiera bezsilność naszą; bo tego, o co powinniśmy się modlić, jak (to czynić) poprawnie, nie rozeznajemy, ale samo Tchnienie wstawia się westchnieniami niewysłowionymi.  

 Z kolei, Badający serca, pojmuje, jaki jest zamysł Tchnienia, ponieważ zgodnie z (wolą) Boga, wstawia się za świętych.

 A nie zasmucajcie Tchnienia Świętego Boga, którym opieczętowani jesteście na dzień odkupienia.

W każdej modlitwie i w prośbie modląc się na każdy czas w duchu, i około tego czując ze wszelką ustawicznością i z prośbą za wszystkich świętych,