Otworzyły na mię gębę swą jako lew szarpający i ryczący.

Wysłuchaj, o Boże! wołanie moje, miej pozór na modlitwę moję.

Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.

I ściśniony jest we mnie duch mój, a we wnętrznościach moich niszczeje serce moje.

Następnie wziął ze sobą Piotra, Jakowa oraz Jana i widać było po Nim, że jest smutny i zaniepokojony.

Odszedł nieco dalej, padł na ziemię i modlił się, żeby, jeśli to jest możliwe, ominęła go ta chwila.

Albowiem zna Pan drogę sprawiedliwych; ale droga niepobożnych zginie.

Doświadczyłeś serca mego, nawiedziłeś je w nocy; doświadczyłeś mię ogniem, aleś nic nie znalazł; myśli moje nie uprzedzają ust moich.

Tedy znasz siedzenie moje, i powstanie moje, wyrozumiewasz myśli moje z daleka.

Nim przyjdzie słowo na język mój, oto Panie! ty to wszystko wiesz.

Gdyż on zna drogę moję; a będzieli mię doświadczał, jako złoto wynijdę.

Boś ty jest skałą moją, i obroną moją; przetoż dla imienia twego prowadź mię, i zaprowadź mię.

Albowiem bez przyczyny zastawili na mię w dole sieci swoje, i bez przyczyny ukopali dół duszy mojej.

Niechaj na nich przyjdzie spustoszenie, którego się nie spodziewali; a sieć ich, którą zastawili, niech ich ułowi na zginienie, a niech w nią wpadną.

 Bez przerwy słowa moje przekręcają i przeciwko mnie są wszystkie myśli ich, by mi zaszkodzić.

Zachowaj mię, Panie! od rąk bezbożnika; od męża okrutnego strzeż mię, którzy myślili podwrócić nogi moje.

Strzeż mię od sidła, które na mię zastawili, i od sideł czyniących nieprawość.

Niech będzie słyszany krzyk z domów ich, gdy na nich nagle wojsko przywiedziesz; bo ukopali dół, aby mię ułapili a sidła ukryli na nogi moje.

Wówczas faryzeusze zaczęli naradzać się, jak Go przyłapać na słowie.