Odpowiedzieli: Nic nie mamy, tylko pięć chlebów i dwie ryby.

Rozkazał tłumowi spocząć na trawie, wziął te pięć chlebów i te dwie ryby, spojrzał w górę, pobłogosławił, po czym łamał i podawał chleby uczniom, a uczniowie ludziom.

Tych, którzy jedli, było około pięciu tysięcy mężczyzn, nie wliczając w to kobiet i dzieci.

Tedy rzekł do niej Elijasz: Nie bój się. Idź, uczyó jakoś rzekła: wszakże uczyó mi z tego pierwej podpłomyk mały, i przynieś mi; potem też sobie i synowi swemu uczynisz.

I poszła, a uczyniła podług słowa Elijaszowego, i jadła ona i on, i wszystka czeladź jej, aż się wypełniły te dni.

Ale odpowiedział sługa jego: Cóż to mam dać przed sto mężów? I rzekł: Daj ludowi, aby jedli; albowiem tak mówi Pan: Będą jedli, i zbędzie.

Karałem was zarazą zbóż i rdzą, i gradem wszystkie prace rąk waszych; wszakże żaden z was nie wrócił się do mnie, mówi Pan.

Izali jeszcze jest nasienie w szpichlerzu? I owszem, ani macica winna, ani figowe ani granatowe ani oliwne drzewo nie wydały owocu; lecz ode dnia tego będę błogosławił.

Znieście wszystkę dziesięcinę do szpichleża, aby była żywność w domu moim, a doświadczcie mię teraz w tem, mówi Pan zastępów; jeźli wam nie otworzę okien niebieskich, a nie wyleję na was błogosławieóstwa, tak że go nie będziecie mieli gdzie podziać;

Wówczas nakazał im posadzić wszystkich grupami na zielonej trawie.

Wziął pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, pobłogosławił i łamał chleby, po czym dawał swoim uczniom, aby kładli przed nimi; także dwie ryby rozdzielił dla wszystkich.

Po wszystkim zebrali dwanaście pełnych koszy resztek chleba, a także z ryb.

Spytał ich: A ile macie chlebów? Odpowiedzieli: Siedem.

Znalazło się też kilka rybek. Pobłogosławił je więc i powiedział, by je również rozdać.

Było ich około czterech tysięcy, a po nakarmieniu odesłał ich.

(Ale to mówił, kusząc go; bo on wiedział, co miał czynić.)

Rzekł mu jeden z uczniów jego, Andrzej, brat Szymona Piotra:

Tedy rzekł Jeszu: Każcie ludowi usiąść. A było trawy dość na onemże miejscu, i usiadło mężów w liczbie około pięciu tysięcy.

A gdy byli nasyceni, rzekł uczniom swoim: Zbierzcie te ułomki, które zbywają, żeby nic nie zginęło.

A oni ludzie, ujrzawszy cud, który uczynił Jeszu, mówili: Tenci jest zaprawdę on prorok, który miał przyjść na świat.

Rzekł im tedy Jeszu: Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Nie Mojżesz wam dał chleb z nieba, ale Ojciec mój daje wam chleb on prawdziwy z nieba.

Tedy mu rzekli: Panie! daj nam zawsze tego chleba.

Alem wam powiedział: Owszem, widzieliście mię, a nie wierzycie.

Bom zstąpił z nieba, nie iżbym czynił wolę moję, ale wolę onego, który mię posłał.

 Wolą Boga Ojca, który mnie posłał, jest, aby każdy kto zobaczy Syna i uwierzy w Niego otrzymał życie w nowym eonie. Ja go przywrócę do życia w dniu ostatnim tego eonu."

I mówili: "Przecież to jest Jeszu, syn Josefa. Znamy Jego ojca i matkę, jak więc może mówić, że z nieba przyszedł."  

 Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał, a Ja przywrócę go do życia w dniu ostatnim.

 Nie twierdzę, że Ojca ktoś widział, poza tym, który od Boga przyszedł. Ten rzeczywiście widział Ojca.

 Ja jestem chlebem dającym życie.

 Jest chleb, który pochodzi z nieba, a kto go zje, nie musi umierać.

 Kłócili się więc między sobą Judejczycy, mówiąc: "Jak On może nam dać swoje ciało do zjedzenia?"

 Kto je moje ciało i pije moją krew, ma w sobie życie przyszłego eonu, bo ja go przywrócę do życia w dniu ostatnim. 

Kto je ciało moje i pije krew moję, we mnie mieszka, a ja w nim.

 To jest chleb, który pochodzi z nieba — nie jest tak, jak wówczas gdy jedli ojcowie wasi i poumierali. Kto spożywa ten chleb, będzie żył bez końca.