Zebrali się u Niego faryzeusze oraz pewni znawcy Pism, którzy przybyli z Jeruszalem.

Wówczas przyszli do Jeszu faryzeusze i znawcy Pism z Jeruszalem z pytaniem:

I stało się dnia niektórego, że on nauczał, a siedzieli też tam i Faryzeuszowie i nauczyciele Zakonu, którzy się byli zeszli ze wszystkich miasteczek Galilejskich i Judzkich, i z Jeruzalemu; a moc Paóska przytomna była uzdrawianiu ich.

Do ciebie wołali, a wybawieni są; w tobie nadzieję mieli, a nie byli pohaóbieni.

Faryzeusze zaś twierdzili: Przez władcę demonów wyrzuca demony.

Wystarczy uczniowi, by się stał jak jego nauczyciel, a słudze jak jego pan. Jeśli pana domu nazwali Belzebubem, tym bardziej jego domowników!

Gdy faryzeusze to usłyszeli, ogłosili: On wygania demony przez Belzebula, który jest naczelnym demonów.

Ale niektórzy z nich mówili: Przez Beelzebuba, książęcia dyjabelskiego, wygania dyjabły.

Odpowiedział lud i rzekł: Dyjabelstwo masz; któż cię szuka zabić?

Odpowiedzieli tedy Żydowie i rzekli mu: Izali my nie dobrze mówimy, żeś ty jest Samarytanin i dyjabelstwo masz?

Tedy mu rzekli Żydowie: Terażeśmy poznali, że dyjabelstwo masz, Abraham umarł i prorocy, a ty powiadasz: Jeźli kto słowa moje zachowywać będzie, śmierci nie skosztuje na wieki;

A było w Jeruzalemie poświęcanie kościoła, a zima była.