Żal Mi tych ludzi, ponieważ trzy dni przebywają ze Mną, a nie mają nic do jedzenia.

Jeśli ich głodnych odeślę do domów, mogą zasłabnąć w drodze, ponieważ niektórzy przybyli z daleka.

Wtem mąż przyszedł z Baalsalisa, a przyniósł mężowi Bożemu chleby, z pierwocin zbóż, dwadzieścia chlebów jęczmiennych, i kłosów pełnych świeżych nie wykruszonych, i rzekł: Daj ludowi, aby jedli.

A tak położył przed nie; i jedli, a zbyło według słowa Paóskiego.

Jeszu odpowiedział: Nie muszą odchodzić, dajcie im coś do jedzenia.

Jeszu przywołał swoich uczniów i powiedział im: Szkoda mi tych ludzi, ponieważ już trzy są ze Mną i nie mają co jeść. Nie chcę odprawić ich głodnych, żeby czasem nie zasłabli w drodze.

Ale on rzekł do nich: Dajcież wy im jeść. A oni powiedzieli: Nie mamy więcej, tylko pięć chlebów i dwie ryby, oprócz żebyśmy szli, a kupili, na ten wszystek lud żywności.

A była blisko wielkanoc, święto żydowskie.

(Ale to mówił, kusząc go; bo on wiedział, co miał czynić.)

Rzekł mu jeden z uczniów jego, Andrzej, brat Szymona Piotra:

Tedy rzekł Jeszu: Każcie ludowi usiąść. A było trawy dość na onemże miejscu, i usiadło mężów w liczbie około pięciu tysięcy.

Gdzież mam mięso, abym dał wszystkiemu temu ludowi? bo płaczą na mię, mówiąc: Daj nam mięsa, abyśmy jedli.

I rzekł Mojżesz: Sześć kroć sto tysięcy pieszych jest ludu, między którym ja mieszkam, a tyś powiedział: Dam im mięsa, że będą jeść cały miesiąc.

I rzekł Pan do Mojżesza: Azaż ręka Paóska jest skurczona? teraz ujrzysz, jeśli się wypełni słowo moje, czyli nie.

I odpowiedział książe, na którego się ręce król wspierał, mężowi Bożemu i rzekł: By też Pan poczynił okna w niebie, izaliby to mogło być? Który mu rzekł: Oto ty ujrzysz oczyma twemi; ale tego jeść nie będziesz.

Wówczas uczniowie powiedzieli: Skąd mamy na pustkowiu wziąć tak dużo chlebów, żeby nakarmić taki wielki tłum?

Odpowiedział mu Filip: Za dwieście groszy chleba nie dosyć im będzie, choćby każdy z nich mało co wziął.