I nie mogli mu na to odpowiedzieć.

I nie śmieli go więcej o nic pytać.

Raczże mię, Panie! wyrwać; o Panie! na ratunek mój pospiesz.

Niech będą przeciwnicy moi w haóbę obleczeni, a niech się przyodzieją, jako płaszczem, zelżywością swoją.

Nieprzyjaciół jego przyoblokę wstydem; ale nad nim rozkwitnie się korona jego.

Mówiąc: Tylko w Panu mam wszelką sprawiedliwość i siłę. Takowi aż do niego przyjdą; ale pohaóbieni będą wszyscy, którzy się gniewem zapalają przeciwko niemu.

Ale nie postąpią dalej; albowiem głupstwo ich jawne będzie wszystkim, jako i onych było.

Aby w tem, w czem was pomawiają jako złoczyóców, zawstydzili się ci, którzy naganę dawają waszemu dobremu obcowaniu w Chrystusie.

A gdy się już przybliżał tam, gdzie się spuszczają z góry oliwnej, poczęło wszystko mnóstwo uczniów radując się chwalić Boga głosem wielkim ze wszystkich cudów, które widzieli,

Ale niektórzy z Faryzeuszów z onego ludu rzekli do niego: Nauczycielu! zgrom ucznie twoje.

Któż podobny tobie między bogami, Panie? któż jako ty wielmożny w świątobliwości, straszliwy w chwale, czyniący cuda?

Chwalebne i ozdobne dzieło jego, a sprawiedliwość jego trwa na wieki.

W on dzieó latorośl Paóska zacna i sławna będzie, a owoc ziemi bujny i pozorny tym, którzy zachowani będą z Izraela.

Świadczył tedy lud, który z nim był, iż Łazarza zawołał z grobu i wzbudził go od umarłych.

Dlatego też wyszedł przeciwko niemu lud, że słyszał, iż on ten cud uczynił.

Wszyscy ludzie widzieli go chodzącego i wielbiącego Boga.

On trzymał się Piotra i Jana, a cały tłum zdumionych ludzi zbiegł się do przedsionka zwanego Salomonowym.

A oni zagroziwszy im, wypuścili je, nic nie znalazłszy, jakoby je skarać dla ludu i wszyscy chwalili Boga za to, co się było stało.