A gdy był wieczór dnia onego pierwszego po sabacie, a drzwi były zamknięte, gdzie byli uczniowie zgromadzeni dla bojaźni żydowskiej, przyszedł Jeszu i stanął w pośrodku nich, i rzekł im: Pokój wam!

Rzekł im zasię Jeszu: Pokój wam; jako mię posłał Ojciec, tak i ja was posyłam.

Którymkolwiek grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którymkolwiek zatrzymacie, są zatrzymane.

I rzekli mu drudzy uczniowie: Widzieliśmy Pana. Ale im on rzekł: Jeźli nie ujrzę w ręku jego znaków gwoździ, a nie włożę palca mego w znaki gwoździ, a nie włożę ręki mojej w bok jego, nie uwierzę.

Potem rzekł Tomaszowi: Włóż sam palec twój, a oglądaj ręce moje i ściągnij rękę twoję, i włóż ją w bok mój, a nie bądź niewiernym, ale wiernym.

Rzekł mu Jeszu: Żeś mię ujrzał, Tomaszu, uwierzyłeś; błogosławieni którzy nie widzieli, a uwierzyli.

Potem się zaś ukazał Jeszu uczniom u morza Tyberyjadzkiego, a ukazał się tak.

Rzekł im Szymon Piotr: Pójdę ryby łowić. Mówią mu: Pójdziemy i my z tobą. I szli, i wnet wstąpili w łódź, a onej nocy nic nie pojmali.

Rzekł im tedy Jeszu: Dzieci! a macież co jeść? Odpowiedzieli mu: Nie mamy.

I rzekł on uczeó, którego miłował Jeszu Piotrowi: Pan jest. Szymon tedy Piotr, usłyszawszy iż Pan jest, przepasał się koszulą, (albowiem był nagi) i rzucił się w morze.

A gdy wstąpili na brzeg, ujrzeli węgle nałożone, i rybę na nich leżącą i chleb.

Wstąpił tedy Szymon Piotr i wyciągnął sieć na ziemię, pełną wielkich ryb, których było sto pięćdziesiąt i trzy; a choć ich tak wiele było, nie zdarła się sieć.

Tedy przyszedł Jeszu i wziął on chleb, i dał im, także i rybę.

A gdy obiad odprawili, rzekł Jeszu Szymonowi Piotrowi: Szymonie Jonaszowy, miłujesz mię więcej niżeli ci? Rzekł mu: Tak jest, Panie! ty wiesz, że cię miłuję. Rzekł mu: Paśże baranki moje.

Rzekł mu po trzecie: Szymonie Jonaszowy! miłujesz mię? I zasmucił się Piotr, że mu po trzecie rzekł: Miłujesz mię? I odpowiedział mu: Panie! ty wszystko wiesz, ty znasz, że cię miłuję. Rzekł mu Jeszu: Paśże owce moje.

A to powiedział, dając znać, jaką śmiercią miał uwielbić Boga. A to powiedziawszy, rzekł mu: Pójdź za mną.

Tego ujrzawszy Piotr, rzekł Jeszu: Panie! a ten co?

 Rozeszła się wśród braci wieść, że uczeń ów nie umrze. Ale Jeszu nie powiedział mu, że nie umrze, lecz: "Jeśli Ja chcę, aby pozostał aż przyjdę, co tobie do tego?" 

Przy nich także pojawiał się osobiście, dowodząc, że żyje. Po swoim cierpieniu przedstawiał im wiele dowodów i przez czterdzieści dni pozwalał się zobaczyć, jednocześnie nauczając o władzy Bożej.

Tego Bóg wzbudził dnia trzeciego i sprawił, żeby był objawiony;

Nie wszystkiemu ludowi, ale świadkom przedtem sporządzonym od Boga, nam, którzyśmy z nim jedli i pili po jego zmartwychwstaniu.

A iż widziany jest od Kiefasa, potem od onych dwunastu.

Potem jest widziany od Jakóba, potem od wszystkich Apostołów.

Jestem bowiem najmniejszy ze wszystkich apostołów i niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem zgromadzenie Boże. 

Wyszedłem od Ojca, a przyszedłem na świat; i zasię opuszczam świat, a idę do Ojca.

Widząc Jeszu, iż wszystko Ojciec podał do rąk jego, a iż od Boga wyszedł i do Boga idzie,

 A teraz przywróć mi Ojcze chwałę, którą miałem u Ciebie, zanim świat powstał.

Ale teraz do ciebie idę i mówię to na świecie, aby mieli radość moję doskonałą w sobie.

Tak więc, jak Pan im to powiedział, został uniesiony do nieba i usiadł po prawej stronie Boga.

 Wpatrując się w Jeszu Przywódcę i Udoskonaliciela wiary, który przeciwko zaoferowanej Mu przyjemności wytrzymał krzyż hańby. Wzgardzony, po prawicy tronu Bożego zasiadł.