Idźcież, a stawiwszy się, mówcie do ludu w kościele wszystkie słowa tego żywota.

Tedy oni usłyszawszy to, weszli na świtaniu do kościoła i uczyli. A przyszedłszy najwyższy kapłan i którzy z nim byli, zwołali radę i wszystkie starsze synów Izraelskich, i posłali do więzienia, aby byli przywiedzieni.

Codziennie trwali w jedności, zarówno w świątyni, jak i po domach, gdzie, dzieląc chleb, spożywali pokarm z radością i szczerością serca,

Piotr i Jan wstąpili do świątyni w godzinie modlitwy, o dziewiątej.

Właśnie wnoszono pewnego mężczyznę, który nie chodził od urodzenia. Codziennie umieszczano go przy bramie wejściowej do świątyni, zwanej Piękną, aby prosił o wsparcie finansowe tych, którzy wchodzili do świątyni.

Piotr i Jan, przyglądając mu się uważnie, powiedzieli: "Przyjrzyj się nam".

Piotr powiedział: Srebra i złota nie mam, ale co mam, to tobie daję: w imieniu Jeszu Pomazańca z Nazaretu WSTAŃ i CHODŹ.

Nagle zerwał się, stanął na nogi i zaczął chodzić. Wszedł też z nimi do świątyni, chodząc i podskakując, wychwalał Boga.

Rozpoznali w nim tego człowieka, który siadał przy Pięknej Bramie świątyni, by prosić o wsparcie finansowe, i ogarnęło ich zdumienie oraz zachwyt z powodu tego, co go spotkało.

I nauczał we dnie w kościele; ale w nocy wychodząc, przebywał na górze, którą zowią oliwną.

Gdym na każdy dzieó bywał z wami w kościele, nie ściągnęliście rąk na mię; ale tać jest ona godzina wasza i moc ciemności.

 Głoś Słowo, bądź gotów w porę i nie w porę, poprawiaj, upominaj, zachęcaj z wszelką cierpliwością i pouczaniem.

Jakom się nie schraniał niczego, co by było pożyteczne, abym wam nie oznajmił i nie uczył was jawnie i po domach.

Albowiem my nie możemy tego, cośmy widzieli i słyszeli, nie mówić.

Przetoż teraz, Panie! wejrzyj na pogróżki ich, a daj sługom twoim ze wszystkiem bezpieczeóstwem mówić słowo twoje,

A im będę podlejszym, niżelim się stał i uniżeószym w oczach moich, tem u tych służebnic, o których mi powiadasz, będę chwalebniejszy.

Tak, iż ile ze mnie jest, gotowym jest i wam, którzyście w Rzymie, Ewangieliję opowiadać.

 Albowiem nie wstydzę się dobrej nowiny, ponieważ jest mocą Bożą dla zbawienia każdego wierzącego, Judejczyka a także w pierwszej kolejności i Hellena. 

Ale ja, nie daj Boże, abym się miał chlubić, tylko w krzyżu Pana naszego Jeszu Chrystusa, przez którego mi jest świat ukrzyżowany, a ja światu.

Lecz Filip zaszedłszy do miasta Samaryjskiego, opowiadał im Chrystusa.

Tedy otworzywszy Filip usta swe, a począwszy od tego Pisma, opowiadał mu Jeszu.

I zaraz kazał w bóżnicach Chrystusa, że on jest Synem Bożym.

Wywodząc i pokazując to, że Chrystus miał cierpieć i powstać od umarłych, a iż ten Jeszu jest Chrystusem, którego ja wam opowiadam.

Albowiem nie osądziłem za rzecz potrzebną, co inszego umieć między wami, tylko Jeszu Chrystusa, i to onego ukrzyżowanego.

Lecz wy nie takeście się nauczyli Chrystusa,

Jeźliście go tylko słuchali i o nim wyuczeni byli, jako jest (ta) prawda w Jeszu,