Potem opuścił Ateny i przybył do Koryntu.

 Kiedy Sylas i Tymoteusz przyszli z Macedonii, Paweł oddał się wyłącznie nauczaniu i udowadniał Judejczykom, że Jeszu jest Mesjaszem.

Jako woda chłodna duszy pragnącej: tak wieść dobra z ziemi dalekiej.

O jako piękne są na górach nogi tego, co pocieszne rzeczy zwiastuje, i opowiada pokój; tego, co zwiastuje dobre, i opowiada zbawienie, a mówi do Syonu: Bóg twój króluje!

 Też bowiem przybywszy nam do Macedonii, nie [żadnej] miało ulgi ciało nasze, ale we wszystkim (byliśmy) uciskani, z zewnątrz walki, wewnątrz strach. 

 Nie tylko przez samo przyjście jego, ale też przez pociechę, której doznał przebywając u was, a którą przekazał nam; waszą tęsknotę, wasz lament, waszą gorliwość o mnie tak, że się ucieszyłem. 

 Teraz trwa wiara, nadzieja, miłość, te trzy. Największa zaś z nich (to) miłość.

Albowiem w Pomazańcu Jeszu ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość.

Usłyszawszy o wierze waszej w Chrystusie Jeszu i miłości przeciwko wszystkim świętym,

 Powinniśmy zawsze dziękować Bogu za was, bracia, jak to jest słuszne, że wasza wiara niezmiernie wzrasta i bardzo obfituje miłość każdego jednego spośród was wszystkich względem siebie nawzajem. 

 zaś końcem rozkazu [nakazu] jest miłość z czystego serca i z sumienia dobrego, i z wiary nieobłudnej.

Słysząc o miłości i o wierze, którą masz przeciwko Panu Jeszu i przeciwko wszystkim świętym;

  A to jest przykazanie [nakaz] Jego, abyśmy uwierzyli imieniu Syna Jego, Jeszu Pomazańca, i miłowali (się) wzajemnie tak, jak przykazanie nam.

Bez przestanku przypominając skuteczną onę wiarę waszę i onę pracowitą miłość, i onę cierpliwą nadzieję w Panu naszym, Jeszu Chrystusie, przed Bogiem i Ojcem naszym.

Albowiem pamiętajcie, bracia! pracę naszę i trudy, gdyż w nocy i we dnie robiąc, abyśmy żadnego z was nie obciążyli, kazaliśmy u was Ewangielię Bożą.

 Chwalę was zaś {bracia}, że we wszystkim o mnie pamiętacie i — jak wam przekazałem — przekazu tego się trzymacie.

Pozdrowienie ręką moją Pawłową. Pamiętajcie na więzienie moje. Łaska niech będzie z wami. Amen.

Dziękuję Bogu, któremu służę jak moi przodkowie, z czystym sumieniem, gdy nieustannie mam cię w pamięci w moich modlitwach, w nocy i we dnie;

Pamiętajcie na więźniów, jakobyście spółwięźniami byli; na utrapionych, jako ci, którzy też w ciele jesteście.

Pamiętajcie na wodzów waszych, którzy wam mówili słowo Boże, których obcowania koniec upatrując naśladujcie wiary ich.

Albowiem jakież dziękowanie możemy Bogu oddać za was za wszelkie wesele, którem się weselimy dla was przed Bogiem naszym?

W nocy i we dnie bardzo się gorliwie modląc, abyśmy oglądali oblicze wasze i dopełnili niedostatków wiary waszej.

Lecz my, bracia! będąc pozbawieni was na chwileczkę obliczem, nie sercem, tem pilniejśmy się starali oglądać oblicze wasze z wielką żądnością.

 Świadkiem bowiem moim Bóg, jak tęsknię (do) was wszystkich we wnętrznościach Pomazańca Jeszu.