Wy wszyscy jesteście synami światłości i synami dnia. Nie należymy do nocy ani do ciemności.

Żyjmy przyzwoicie jak w jasny dzień: nie w hulankach i pijatykach, nie w rozpuście i wyuzdaniu, nie w kłótni i zazdrości.

 Byliście bowiem kiedyś ciemnością, teraz zaś światło w Panu, jak dzieci światła postępujcie. 

 Bo owoc światła {tchnienia} (jest) we wszelkiej prawości i sprawiedliwości, i (w) prawdzie. 

 Wy zaś rodzaj [ród, rasa] wybrany, władcy [królewskie] kapłaństwo, naród święty, naród [lud] do nabycia, aby [żeby] cnoty [szlachetności, wyborności] ogłosili z ciemności was wzywanych [nazywanych] do cudownego Jego światła. 

 Jeśli w świetle chodzimy, jak On jest w świetle, wspólnotę mamy ze sobą i krew Jeszu, Syna Jego oczyszcza nas od wszelkiego uchybienia. 

Bo się przyoblókł w sprawiedliwość jako w pancerz, a hełm zbawienia na głowie jego; oblókł się w odzienie pomsty jako w szatę, a odział się zapalczywością jako płaszczem;

Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła!

 w słowie prawdy, w mocy Boga, przez oręże sprawiedliwości prawych i lewych. 

 Ubierzcie pełną zbroję Bożą, byście mogli wy ostać (się) wobec przebiegłości oszczercy.

 Dlatego weźcie pełną zbroję Boga, abyście zdołali przeciwstawić się w dniu złym i wszystkiego dokonując, przetrwać [ostać się].

 I przewiązawszy stopy w gotowości dobrej nowiny pokoju.

 i hełm zbawienia przyjmijcie i miecz tchnienia [ducha], to jest wypowiedzi Boga.

Oby teraz napisane były słowa moje! oby je na księgach wyrysowano!

Aczci ja wiem, iż Odkupiciel mój żyje, a iż w ostateczny dzieó nad prochem stanie.

Którego ja sam oglądam, i oczy moje ujrzą go, a nie inny; choć zniszczały nerki moje we wnętrznościach moich.

Na to wspominając wylewam sam sobie duszę moję, żem bywał w poczcie innych, i chadzałem z nimi do domu Bożego, z wesołym głosem, i z chwałą, w mnóstwie weselących się.

Jest jako rana w kościach moich, gdy mi urągają nieprzyjaciele moi, mówiąc do mnie na każdy dzieó: Kędy jest Bóg twój?

Przeczże się smucisz, duszo moja, a przecz trwożysz sobą we mnie? Czekaj na Boga, albowiem go jeszcze będę wysławiał, gdyż on jest wielkiem zbawieniem twarzy mojej, i Bogiem moim.

Dobrze jest, cierpliwie oczekiwać na zbawienie Paóskie.

Przez któregośmy też przystęp otrzymali wiarą ku łasce, w której stoimy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.

A cierpliwość doświadczenie, a doświadczenie nadzieję,

 Bo (w) nadziei (jesteśmy) zbawieni. A nadzieja oglądana nie jest nadzieją; bo (jak mozna mieć) nadzieję (na to) co się widzi? 

 Jeśli zaś czegoś nie widzimy, mamy nadzieję (i) przez cierpliwość wyczekujemy.

 Teraz trwa wiara, nadzieja, miłość, te trzy. Największa zaś z nich (to) miłość.

My zaś z pomocą Tchnienia, na zasadzie wiary wyczekujemy spodziewanej sprawiedliwości.

A sam Pan nasz, Jeszu Chrystus i Bóg a Ojciec nasz, który nas umiłował i dał pociechę wieczną, i nadzieję dobrą przez łaskę,

Którą mamy jako kotwicę duszy, i bezpieczną, i pewną, i wchodzącą aż wewnątrz za zasłonę,

Przetoż nie odrzucajcie ufności waszej, która ma wielką zapłatę.

Albowiem cierpliwości wam potrzeba, abyście wolę Bożą czyniąc, odnieśli obietnicę.

 Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jeszu Pomazańca, (który) według wielkiego swojego miłosierdzia urodził nas (ponownie z góry) do nadziei żywej przez wzbudzenie Jeszu Pomazańca z (pośród) zmarłych, 

Którzy mocą Bożą strzeżeni bywacie przez wiarę ku zbawieniu, które zgotowane jest, aby było objawione czasu ostatecznego.

 Patrzcie, jak wielką miłość dał nam Ojciec, abyśmy byli nazwani dziećmi Bożymi {i jesteśmy}. Świat dlatego nas {was} nie zna, że Jego nie poznał.

 Każdy, kto ma w Nim tę nadzieję, oczyszcza się, tak jak On jest czysty [święty].