Wdowy szanuj, te prawdziwe wdowy.

 Jeśli zaś któraś wdowa dzieci lub potomstwo posiada, niech (te) uczą się najpierw własny dom szanować i wdzięczność [wzajemność] oddać przodkom. Takie bowiem (postępowanie) jest godne przed Bogiem.   

 Młodsze zaś wdowy odrzucaj, kiedy bowiem odciągnie je namiętność (od) Pomazańca, zaślubiać się chcą.

 Chcę więc, (by) młodsze zaślubiały (się), rodziły i gospodarzyły, by żadnej okazji (nie) dawały przeciwnikowi (i) powodu do znieważania. 

 Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem

 i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. 

 Doglądający zatem ma być bez zarzutu, mąż jednej żony, trzeźwy, umiarkowany, przyzwoity, gościnny, zdolny nauczać, 

 Usługujący niech będą mężami jednej żony, dobrze kierującymi dziećmi i własnymi domami.

 Tym zaś zaślubionym, nakazuję nie ja, ale Pan, mówiąc: Żona od męża nie (ma się) rozdzielać. 

 Gdyby zaś rozdzieliła (się), (niech) pozostanie samotną albo z mężem pojedna (się). Mąż również niech nie oddala żony. 

 Niewiasta związana (jest) do czasu póki żyje jej mąż. Gdyby zaś usnął mąż, wolna jest. Może poślubić kogo zechce (ale) jedynie w Panu. 

Szczęśliwszą jednak będzie, jeżeli pozostanie tak, jak jest, zgodnie z moją radą. A wydaje mi się, że ja też mam Tchnienie Boże.