Jeszu, gdy wyszedł na brzeg i zobaczył tłum ludzi, zlitował się nad nimi, gdyż byli jak owce niemające pasterza, i zaczął ich uczyć wielu rzeczy.

A widząc tłumy, litował się nad nimi, gdyż były udręczone i porzucone jak owce niemające pasterza.

A gdy się przybliżył do bramy miejskiej, tedy oto wynoszono umarłego, syna jedynego matki swojej, a ta była wdową, a z nią szedł wielki lud miasta onego.

Którą ujrzawszy Pan użalił się jej, i rzekł jej: Nie płacz!

Skąd miał być we wszystkiem podobny braciom, aby był miłosiernym i wiernym najwyższym kapłanem w tem, co się u Boga na ubłaganie za grzechy ludzkie dziać miało.

Albowiem nie mamy najwyższego kapłana, który by nie mógł z nami cierpieć krewkości naszych, lecz skuszonego we wszystkiem na podobieóstwo nas, oprócz grzechu.

Gdy Go obudzono, skarcił wiatr i rozkazał do jeziora: Zamilcz! Zaknebluj się! I ustał wiatr i nastała wielka cisza.

 Wziął dziewczynkę za rękę, powiedział do niej: Talita kumi! Co można przetłumaczyć: Dziewczynko, do ciebie mówię, wstań!

I rzekł Bóg: Niech będzie światłość; i stała się światłość.

Albowiem on rzekł, i stało się; on rozkazał, a stanęło.

 Będąc odblaskiem chwały i odwzorowaniem Jego istoty, zarządza wszystkim przez moc wypowiadanych słów. Po dokonaniu oczyszczenia z grzechów, usiadł po prawicy Majestatu na wysokościach.