Zachowajcie słowo życia dla mojej chluby w dniu Pomazańca, żeby się okazało, że nie na darmo biegłem i nie na darmo się trudziłem. 

(Zawsze w każdej modlitwie mojej za wszystkich was z radością prośbę czyniąc).

Aby obfitowała chluba wasza w Chrystusie Jeszu ze mnie, gdy do was zasię przybędę.

Tylko się tak sprawujcie, jako przystoi Ewangielii Chrystusowej, abym, lub przyjdę i oglądam was, lub nie przyjdę, słyszał o was, iż stoicie w jednym duchu, jednomyślnie bojując w wierze Ewangielii.

Kto ma oblubienicę, ten jest oblubieniec, a przyjaciel oblubieóca, który stoi, a słucha go, weseli się weselem dla głosu oblubieócowego; przetoż to wesele moje wypełnione jest.

A tomci wam napisał, abym przyszedłszy, nie miał smutku z tych, z których miałbym się weselić; pewien będąc o was wszystkich, że radość moję wszyscy za swoję macie.

 Nie tylko jego przyjście mnie ucieszyło, ale także wiadomości, jakie przyniósł, że doznał u was pocieszenia, widząc waszą tęsknotę, żal i gorliwość o mnie. Było to dla mnie pocieszeniem. 

Bo aczkolwiek nie jestem obecny ciałem, ale duchem jestem z wami, radując się i widząc porządek wasz i utwierdzenie wiary waszej w Chrystusa;

Albowiem któraż jest nadzieja nasza, albo radość, albo korona chluby? Izali nie wy przed oblicznością Pana naszego, Jeszu Chrystusa w przyjście jego?

Wy zaiste jesteście chwałą naszą i radością.

Lecz teraz Tymoteusz od was do nas przyszedł i zwiastował nam wesołą nowinę o wierze i miłości waszej, a iż nas zawsze dobrze wspominacie, żądając nas widzieć, tak jako i my was.

Bo teraz my żyjemy, jeźli wy stoicie w Panu.

W nocy i we dnie bardzo się gorliwie modląc, abyśmy oglądali oblicze wasze i dopełnili niedostatków wiary waszej.

Lecz my powinniśmy Bogu dziękować zawsze za was, bracia umiłowani od Pana! iż was Bóg od początku wybrał ku zbawieniu w poświęceniu Ducha i w wierze prawdy,

Żądając cię widzieć, wspominając na twoje łzy, abym był radością napełniony,

 Pozwól, że wykorzystam cię w panu, a ty pokrzep moje wnętrze w Pomazańcu.   

 Mówimy wam o tym, co sami widzieliśmy i co słyszeliśmy, po to byście mieli z nami wspólnotę, bo my mamy wspólnotę z Ojcem i Synem Jego Jeszu Pomazańcem.

 Piszemy też wam o tym, by nasza radość była pełna.

Ucieszyłem się bardzo, że wśród twoich dzieci odkryłem postępujące w prawdzie, zgodnie z nakazem, który otrzymaliśmy od Ojca.

Nie mam większej radości od tej, gdy słyszę, że moje dzieci zgodnie z prawdą postępują.

Tylko się tak sprawujcie, jako przystoi Ewangielii Chrystusowej, abym, lub przyjdę i oglądam was, lub nie przyjdę, słyszał o was, iż stoicie w jednym duchu, jednomyślnie bojując w wierze Ewangielii.

Albowiem nie mam nikogo w umyśle jemu równego, który by się uprzejmie o rzeczy wasze starać chciał;

 kto więc jest dojrzały, niech tak samo rozumuje; a jeśli macie inne zrozumienie, to Bóg wam objawi;

 Jednak według tego co było wcześniej chodźmy, trzymajmy równy szereg {według ustalonego jednego zrozumienia}. 

Ewodyi proszę i Syntychy proszę, aby jednegoż rozumienia były w Panu.

Bądźcie między sobą jednomyślni, wysoko o sobie nie rozumiejąc, ale się do niskich nakłaniając.

  Oby więc Bóg, który udziela wytrwałości i napomnień, ustanowił pośród was jednomyślność według Pomazańca Jeszu.

 Abyście jednomyślnie jednymi ustami wielbili Boga i Ojca Pana naszego Jeszu Pomazańca.

 Ze względu na imię Pana naszego Jeszu Pomazańca, przywołuję was bracia, do tego, abyście mówili wszyscy to samo i żeby nie było między wami rozłamu, ale byście się dopasowali jedną myślą i jednym rozumowaniem.

 Na koniec piszę wam, byście się bracia radowali, korygowali, wzajemnie wspierali, bądźcie jednomyślni, gódźcie się dla zachowania pokoju, a Bóg miłości i pokoju będzie z wami. 

Na koniec zaś bądźcie wszyscy jednomyślni, współczujący, pełni braterskiej miłości, miłosierni, pokorni!

Nie oddawając złego za złe, ani łajania za łajanie, lecz przeciwnym obyczajem dobrorzecząc, gdyż wiecie, iż na to powołani jesteście, abyście błogosławieóstwo odziedziczyli.

Oni wszyscy trwali jednomyślnie w modlitwie z kobietami i Mariam matką Jeszu, i braćmi Jego.

W dniu pięćdziesiątym byli wszyscy razem w tym samym miejscu.

Codziennie trwali w jedności, zarówno w świątyni, jak i po domach, gdzie, dzieląc chleb, spożywali pokarm z radością i szczerością serca,

Lecz przez ręce apostolskie działo się wiele znamion i cudów między ludem, (a byli wszyscy jednomyślnie w przysionku Salomonowym.