Bo ten, który poświęca i ci, którzy bywają poświęceni, z jednego są wszyscy, dla której przyczyny nie wstydzi się ich braćmi nazywać,

Dlatego i Jeszu, aby poświęcił lud własną krwią swoją, za bramą ucierpiał.

W on dzieó będzie otworzona studnica domowi Dawidowemu i obywatelom Jeruzalemskim na omycie grzechu i nieczystości.

A ja poświęcam samego siebie za nich, aby i oni poświęceni byli w prawdzie.

Lecz jeden z żołnierzy włócznią otworzył bok jego, a zarazem wyszła krew i woda.

Lecz z niego wy jesteście w Chrystusie Jeszu, który się nam stał mądrością od Boga i sprawiedliwością, i poświęceniem, i odkupieniem,

A takimiście niektórzy byli; aleście omyci, aleście poświęceni, aleście usprawiedliwieni w imieniu Pana Jeszu i przez Ducha Boga naszego.

 On jest tym, który przyszedł przez wodę i krew — Jeszu Pomazaniec; nie w wodzie, tylko, ale w wodzie i we krwi, a Tchnienie jest tym, który składa świadectwo, gdyż Tchnienie jest prawdą.

Przetoż wchodząc na świat, mówi: Ofiary i obiaty nie chciałeś, aleś mi ciało sposobił.

Lecz ten jednę ofiarę ofiarowawszy za grzechy, na wieki siedzi na prawicy Bożej,

Albowiem jedną ofiarą doskonałymi uczynił na wieki tych, którzy bywają poświęceni.

(Drogą nową i żywą, którą nam poświęcił przez zasłonę, to jest przez ciało swoje.)

Ani przez krew kozłów i cielców, ale przez własną krew swoję wszedł raz do świątnicy, znalazłszy wieczne odkupienie.

(Bo inaczej musiałby był częstokroć cierpieć od początku świata), lecz teraz przy skoóczeniu wieków raz objawiony jest ku zgładzeniu grzechu przez ofiarowanie samego siebie.

 Tak też Pomazaniec pierwszy raz przyszedł, by życie ofiarować, za uwolnienie innych od grzechu, a drugi raz przyjdzie nie z powodu grzechu, ale ukarze się tym, którzy są Jego i wyczekują Go dla ich zbawienia.