Tedy przyniósł Ezdrasz kapłan zakon przed ono zgromadzenie mężów i niewiast, i wszystkich, którzyby rozumnie słuchać mogli; a działo się to dnia pierwszego, miesiąca siódmego.

I czytał w nim na onej ulicy, która jest przed bramą wodną, od poranku aż do południa przed mężami i niewiastami, i którzy zrozumieć mogli, a uszy wszystkiego ludu obrócone były do ksiąg zakonu.

Tedy odszedł wszystek lud, aby jedli i pili, i aby innym cząstki posyłali. I weselili się bardzo, przeto, że zrozumieli słowa, których i nauczano.

I znaleźli napisane w zakonie, że rozkazał Pan przez Mojżesza, aby mieszkali synowie Izraelscy w kuczkach w święto uroczyste miesiąca siódmego;

I powstali na miejscach swych, a czytali księgi zakonu Pana, Boga swego, cztery kroć przez dzieó, i cztery kroć wyznawali a kłaniali się Panu Bogu swemu.

Słuchajcież mię tedy teraz, synowie! albowiem błogosławieni, którzy strzegą dróg moich.

Błogosławiony człowiek, który mię słucha, czując u wrót moich na każdy dzieó, a strzegąc podwoi drzwi moich.

Nie bywaj porywczy do mówienia, ani serce twoje prędkie na wymówienie słowa przed obliczem Bożem, albowiem Bóg jest na niebie, a ty na ziemi; przeto niech słów twoich mało będzie.

Wówczas zgromadziło się tak wielu ludzi, że miejsca nie było nawet przy drzwiach. A On zaczął ich nauczać.

Skoro sam Dawid nazywa go Panem, to jak może być jego synem? Tłum z przyjemnością Go słuchał.

I przybliżali się do niego wszyscy celnicy i grzesznicy, aby go słuchali.

Ale nie znaleźli, co by mu uczynili; albowiem wszystek lud zawieszał się na nim, słuchając go.

Wytrwale przestrzegali nauczania Posłańców i byli zjednoczeni podczas łamania chleba i podczas modlitw.

Zaraz tedy posłałem do ciebie, a tyś dobrze uczynił, żeś przyszedł. Teraz tedy jesteśmy wszyscy przed obliczem Bożem przytomni, abyśmy słuchali wszystkiego, coć rozkazano od Boga.

A gdy oni wychodzili z bóżnicy żydowskiej, prosili ich poganie, aby i w drugi sabat mówili do nich też słowa.

A w drugi sabat niemal wszystko miasto się zgromadziło na słuchanie słowa Bożego.

A cić byli zacniejsi nad one, co byli w Tesalonice, którzy przyjęli słowo Boże ze wszystką ochotą, na każdy dzieó rozsądzając Pisma, jeźliby się tak miało.

Przetoż i my dziękujemy Bogu bez przestanku, iż przyjąwszy słowo Boże, któreście słyszeli od nas, przyjęliście nie jako słowo ludzkie, ale (jako w prawdzie jest) jako słowo Boże, które też skuteczne jest w was, którzy wierzycie.

 Jeżeli ktoś uważa się za człowieka pobożnego, lecz nie hamuje swojego języka, to sam siebie oszukuje i nie ma powodu, by uważać go za kogoś pobożnego.

 Bracia, nie potrzeba wielu nauczycieli. Ostrzegam tych, co chcą innych nauczać, że znacznie surowszej ocenie zostaniemy poddani w dniu sądu.  

Albowiem w wielu upadamy wszyscy; jeźli kto nie upada w słowie, ten jest doskonałym mężem, który też może na wodzy trzymać i wszystko ciało.

Wielomowność nie bywa bez grzechu; ale kto powściąga wargi swoje, ostrożny jest.

 Kto pilnuje ust swoich, pilnuje też duszy swojej, a kto lekkomyślnie usta otwiera, będzie zniszczony. 

 Język mądrych jest miły dzięki mądrości; ale z ust tępych wylewa się głupota.

Kto zawściąga mowy swe, jest umiejętnym; drogiego ducha jest mąż rozumny.

Kto odpowiada, pierwej niż wysłucha, głupstwo to jego i zelżywość.

Śmierć i żywot jest w mocy języka, a kto go miłuje, będzie jadł owoce jego.

Kto strzeże ust swoich i języka swego, strzeże od ucisków duszy swojej.

 Bo jak z dużej aktywności podczas dnia bierze się sen, tak z gadulstwa wybrzmiewa głos głupca.

Gdy co Bogu poślubisz, nie omieszkiwaj tego oddać, boć mu się głupi nie podobają; cokolwiek poślubisz, oddaj.

Owszem nie chcieli słuchać, ani wspomnieli na cuda twoje, któreś czynił, przy nich; ale zatwardziwszy kark swój postanowili sobie wodza, chcąc się wrócić w niewolę swoję w uporze swoim. Lecz ty, o Boże miłościwy, łaskawy, i miłosierny, nieskwapli wy, i wielkiego miłosierdzia! nie opuściłeś ich.

Porywczy człowiek dopuszcza się głupstwa, a mąż złych myśli w nienawiści bywa.

Nierychły do gniewu jest bogaty w rozum; ale porywczy pokazuje głupstwo.

Mąż gniewliwy wszczyna swary; ale nierychły do gniewu uśmierza zwady.

Lepszy jest nierychły do gniewu, niżeli mocarz; a kto panuje sercu swemu, lepszy jest, niżeli ten, co dobył miasta.

Kto zaczyna zwadę, jest jako ten, co przekopuje wodę; przetoż niż się zwada rozsili, zaniechaj go.

Rozum człowieczy zawściąga gniew jego, a ozdoba jego jest mijać przestępstwo.

Wielki gniew okazuj, kiedy odpuszczasz karanie, grożąc mu, ponieważ odpuszczasz, że potem srożej karać będziesz.

Mąż, który nie ma mocy nad duchem swoim, jest jako miasto rozwalone bez muru.

Lepsze jest dokoóczenie rzeczy, niżeli początek jej; lepszy jest człowiek cierpliwego ducha, niż ducha wyniosłego.

Nie bądź porywczy w duchu twym do gniewu; bo gniew w zanadrzyu głupich odpoczywa.

 Ja natomiast wam mówię, że każdy, kto gniewa się na brata, podlega sądowi, ktokolwiek zwróciłby się do brata słowem obraźliwym, podlega sądowi ludzkiemu, a ktokolwiek nazwałby brata idiotą, podlegał będzie Gehennie ognia.

 bałwochwalstwo, farmacja, wrogość, kłótnie, zazdrość, drażliwość, podjudzanie, podziały, stronnictwa, 

 zawiści, pijaństwa, hulanki i podobne tym, które omówiłem, jak też wyjaśniłem, że to czyniący królestwa Bożego nie odziedziczą.

 Gniewajcie się, ale nie dopuszczajcie się uchybienia. Nie pozwólcie, by wasze rozdrażnienie trwało dłużej niż do zachodu słońca.

Wszelka gorzkość i zapalczywość, i gniew, i wrzask, i bluźnierstwo, niech będzie odjęte od was, ze wszelaką złością;

Lecz teraz złóżcie i wy to wszystko: gniew, zapalczywość, złość, bluźnierstwo i sprośną mowę z ust waszych.

Pokój Pomazańca, do którego jesteście powołani w jednym ciele, niech rządzi w sercach waszych. Zachowujcie też wdzięczność.