Księga Joba rozdział 17

1	Dech mój skażony jest; dni moje giną; groby mię czekają.	[ref]
2	Zaiste naśmiewcy są przy mnie, a w ich draźnieniu mieszka oko moje.	[ref]
3	Staw mi, proszę, rękojmię za się. Któż jest ten? Niech mi na to da rękę.	[ref]
4	Boś serce ich ukrył przed wyrozumieniem; przetoż ich nie wywyższysz.	[ref]
5	Kto pochlebia przyjaciołom, oczy synów jego ustaną.	[ref]
6	Wystawił mię zaiste na przypowieść ludziom, i jako śmiechowisko przed nimi.	[ref]
7	Zaćmione jest dla żałości oko moje, a wszystkie myśli moje są jako cieó.	[ref]
8	Zdumieją się szczerzy nad tem; a niewinny przeciwko obłudnikowi powstanie.	[ref]
9	Będzie się trzymał sprawiedliwy drogi swojej; a kto ma czyste ręce, przyczyni mocy.	[ref]
10	Wy tedy wszyscy nawróćcie się, a pójdźcie, proszę; bo nie znajduję między wami mądrego.	[ref]
11	Dni moje przeminęły; myśli moje rozerwane są, to jest, zamysły serca mego.	[ref]
12	Noc mi się w dzieó obraca; a światłość skraca się dla ciemości.	[ref]
13	Jeźlibym czego oczekiwał, grób będzie domem moim, a w ciemnościach uścielę łoże moje.	[ref]
14	Do dołu rzekę: Ojcem moim jesteś; a do robaków: Wy jesteście matką moją, i siostrą moją.	[ref]
15	Bo gdzież teraz jest nadzieja moja? a oczekiwanie moje któż ogląda?	[ref]
16	W głębię grobu zstąpię, ponieważ w prochu spólny odpoczynek wszystkich.	[ref]